Blog: Waardevol weekend
Vrijdag 25 februari 2022Sinds half januari ben ik binnen de NVD doorgeschoven van Belangenbehartiging naar Kwaliteit, Kennis en Onderzoek. Als lid had ik altijd wel in de gaten dat er veel gaande was, maar wat gebeurt er veel bij de NVD! Langzaam krijg ik beeld van het grote aantal richtlijnen, onderzoeken, zorgpaden en overleggen waar we als NVD bij betrokken zijn.
Iedere dag komen er nieuwe onderwerpen voorbij en ik leer dus ook echt elke dag. Sinds januari werk ik, na ruim 20 jaar, dus helemaal niet meer als paramedisch diëtist. Ik heb door alle nieuwe werkzaamheden nog geen tijd gehad om dat te missen, maar mocht 2 weken geleden toch nog even in mijn oude rol op pad. Op donderdagmiddag kreeg ik de vraag of ik een dag later mee zou kunnen met het gezinsweekend van de Bas van de Goor Foundation. Door meerdere corona-gevallen in het begeleidingsteam kwamen ze mensen tekort. Heel even getwijfeld, maar hoe leuk is het om met een kinderdiabetesverpleegkundige en kinderpsycholoog uit je eigen (oude) kinderdiabetesteam een weekend op pad te gaan! Voor het eerst een voordeel van de Corona-tijd: mijn agenda was nauwelijks gevuld, dus dat paste wel.
Hoe waardevol deze weekenden zijn wist ik al van eerdere deelnames. In zo’n weekend gaan 8 gezinnen mee met een kind met diabetes type 1 en daarbij heeft elk gezinslid dat meegaat dat weekend ook diabetes. Althans, dat bootsen we na. Dus een canule plaatsen met een pomp (zonder insuline uiteraard) als het kind met diabetes ook een pomp heeft, of pennen en naaldjes als het kind de insuline spuit. Sensoren zijn nog niet mogelijk, maar de kinderen vinden het helemaal niet erg als hun ouders steeds een bloedglucose moeten meten met een ouderwetse prikpen. En als gezinsleden echt niet durven hoeft het niet: niets is verplicht.
Koolhydraten tellen is ook een dingetje en vaak gaat het bij het eerste koekje bij de koffie al mis; niet iedereen bedenkt dat daar insuline voor nodig kan zijn. Kinderen die ’s nachts hun eigen wekker zetten om een ouder een hypo ‘te geven’. Met alles wat daarbij hoort: meten, eten, tanden poetsen, meten en dan soms nog eens herhalen. Vol trots komen ze de volgende dag vertellen dat het ‘gelukt is’. Of sporten in een sporthal en halverwege door de begeleiders naar de kant worden gehaald omdat je wazig ziet. Wat zou er aan de hand kunnen zijn? Hypo of juist hyper? Balen van het moeten meten en 6 dextro’s moeten eten (dat dan weer wel echt). Maar meteen ook het besef dat je je team ‘in de steek laat’ omdat je even niet mee kunt doen.
Je ziet vooral bij ouders de kwartjes vallen. Mooie gesprekken tussen ouders, tussen kinderen met en zonder diabetes, binnen gezinnen en met begeleiders. Ze leren allemaal, vooral van elkaar. Als begeleiders leren wij ook: een betere bijscholing kun je je niet wensen!
En dan op zondag allemaal weer vermoeid maar een mooie ervaring rijker naar huis en maandag gewoon weer aan de slag, voor de NVD. Niet meer paramedisch werkend, maar wel nog dicht bij alles wat met dat mooie vak te maken heeft.